Gospodarka (w której każdy konsument stara się maksymalizować swoją użyteczność, a każdy producent swój zysk) osiąga wówczas optimum efektywności społecznej (inaczej optimum efektywności alokacyjnej), określane często jako optimum w sensie Pareto, czyli stan, w którym nie ma możliwości dokonania takich zmian w sferze produkcji lub dystrybucji dóbr, które poprawiałyby położenie (dobrobyt) choćby jednej jednostki bez pogorszenia położenia kogoś innego. Jeśli tego typu zmiany są możliwe, mówi się zwykle o poprawie (usprawnieniu) w sensie Pareto.<br><br>W aneksie do niniejszego rozdziału omawiamy typowy sposób prezentacji tej kwestii we współczesnej literaturze ekonomicznej. W tym miejscu możemy jedynie dodać, że tak sformułowane optimum Pareto budzi