A ona odchodzi z tym swoim uśmiechem zaczajonym w kąciku ust - uprzejmym i lodowatym - siada przy ogniu i przeciąga się jak kotka. I pomyśleć, że to ja sama pozwoliłam jej rozpanoszyć się w tym domu!"<br>Później jest już ten tajemniczy październik, kiedy oboje zostają wypędzeni z Zawrocia - albo z niego dobrowolnie odchodzą. Ty, babko, piszesz wtedy mało i krótko, jakbyś chciała przed kimś ukryć motywy i szczegóły swojej bądź ich decyzji. Co się wówczas stało? Dlaczego odeszli? Odeszli razem czy każde z własnych powodów?<br>Te moje uporczywe, naiwne pytania! Nie przestanę ich jednak sobie zadawać, dopóki nie znajdę odpowiedzi. Czuję bowiem