Lillian Hellman, Rousseau z Edmundem Wilsonem czy choćby Russella z Shelleyem).<br>Jedynym co ich łączy jest "niezwykła łatwość pisania" oraz paskudne charaktery.<br>Przede wszystkim to drugie, bo pierwsze (podobnie jak talent) wydaje się rzeczą bez znaczenia.<br>Piramidalne nagromadzenie przeróżnych obrzydliwości pozwala sformułować "prawdy" odnoszące się nie tylko do nieszczęsnych ofiar dociekliwości Johnsona, ale i "intelektualistów w ogóle".<br>Wszyscy intelektualiści oddają się rozpuście, uwielbiają alkohol, porzucają oddane sobie kobiety lub wplątują je w upokarzające trójkąty i czworokąty ("taki układ, jak zobaczymy, stał się wciąż &lt;orig&gt;powracalnym&lt;/&gt; celem intelektualistów"), wszyscy - lub prawie wszyscy - zafascynowani są przemocą, nie wyłączając nawet intelektualistów potencjalnych; nawet Hitler "miał