niż wrzaski faszyzmów - leży ona głębiej u samego podłoża. I ona to powoduje dwoistość, ona to umieszcza znak zapytania nad najgorętszymi nawet oświadczeniami neokatolików. Twierdzę, że wobec stopniowego cofania się eschatologii chrześcijańskiej w sferę mglistą i niepewną, zrozumienie religii u współczesnego człowieka nie sięga dalej niż zrozumienie jej zbawiennych konsekwencji doczesnych - ludzkich, wyłącznie ludzkich, a cała reszta jest przyjęta jako rusztowanie abstrakcyjne, które, choć pozbawione zupełnie treści wyobrażeniowej, zapewnia całej budowli ład i spoistość. Rozważania o katolicyzmie podkreślają przede wszystkim jego mądrość, jego harmonię, jego zaspakajanie wszystkich pragnień ludzkiego serca - przy czym dużo uwagi poświęca się doskonałej celowości dogmatów, doskonałemu ich