zabytkowych miast w Polsce traktowana i realizowana była w sposób odmienny niż w innych krajach europejskich, które stanęły również wobec problemu odbudowy zniszczonych działaniami wojennymi centrów staromiejskich. Wykształciła się przy tym w Polsce nie tylko odmienna technologia postępowania konserwatorskiego lecz także określona koncepcja konserwatorska, wprawdzie nie w formie sprecyzowanej teoretycznie doktryny, tym niemniej żywa w świadomości konserwatorów i architektów. Co więcej, realizowana stosunkowo konsekwentnie w praktyce, szczególnie w latach 1945-60, w okresie tworzenia wielkich rekonstrukcji staromiejskich ośrodków: <name type="place">Warszawy</>, <name type="place">Gdańska</>, <name type="place">Poznania</>, <name type="place">Wrocławia</> i innych miast. Rekonstrukcja całych historycznych dzielnic miejskich jest już etapem zamkniętym w historii konserwatorstwa polskiego. Wypada więc z