W dół lodowca przesuwa się strefa dużych prędkości powierzchniowych (rys. 7.22). U czoła takiej fali zachodzi ruch kompresyjny i powstają zafałdowania moren czołowych, powyżej zaś następuje intensywna tensja, czemu towarzyszą bardzo liczne szczeliny. W przypadku lodowców uchodzących do morza (małe tarcie o podłoże) bardzo duża liczba szerokich szczelin obejmuje dolną część jęzora łącznie ze strefą czołową (fot. 30, por. rys. 3.9, pokazujący lodowiec Körber w 1961 r., prawdopodobnie tuż po fazie aktywnej szarży). Szybki ruch sprawia, że naprężenia ścinające w pobliżu brzegów doliny są bardzo duże. Prowadzi to do ślizgu bocznego, przy czym nieruchome części brzeżne lodowca są oddzielone