ich życiu wprowadziło w XVIII wieku oswajanie zdziczałych koni. Zaczęli je potem wykorzystywać do transportu w czasie wędrówek za bizonami, a także do polowań. Dawniej do transportu dobytku, umocowanego na płozach z drewnianych listew (franc. travois), używano psów, których mięso - nawiasem mówiąc - uchodziło za nie lada przysmak. Właśnie dlatego wokół doraźnie zakładanych przez Siuksów wiosek zawsze kręciła się sfora psów. Wschodni Dakotowie, którzy niegdyś stosowali do przewozu bagaży i ludzi wyłącznie kanoe, zarzucili je teraz, używając tylko sanka wakan, czyli koni w języku Dakotów, a w tłumaczeniu dosłownym: tajemniczych psów. Tak powstała kultura materialna koczujących jeźdźców prerii, dla których podstawę bytu