lecz podobnie obcesowo, autor rozprawia się z pracami historyków NRD i książką historyka radzieckiego J. Rubinsztejna. Wymowę tych cenzurek, wystawianych w szeregu przypisach, które nie mają nic wspólnego z rzetelną, rzeczową krytyką, podkreśla fakt, że Wehler korzysta równocześnie bezkrytycznie z literatury i materiałów (np. z artykułu Biniszkiewicza, opracowań Wasilewskiego, biuletynów) doraźnie i dla określonych celów wydawanych przez Centralizację PPS, aczkolwiek - sięgając do archiwaliów PPS - mógł bez większego trudu przekonać się o wyjątkowej tendencyjności wymienionych i pokrewnych im pozycji. &lt;page nr=79&gt;<br>Wiele uwagi poświęca autor dziejom wzajemnych stosunków między PPS zaboru pruskiego a SPD, wskazuje przy tym na szereg nowych szczegółów dotyczących genezy polskiej