mechanizmem sprężynowym, wrzaskliwym, nieznośnym niemowlęciem i mumią turecką czy egipską. Wszystko przeplata taniutka, skoczna muzyka, jaką zapewne grało się w &lt;orig&gt;"kafeszantanach"&lt;/&gt; i "teatrach ogródkowych", autentyczne lub prawie autentyczne piosenki neapolitańskie. Zamyka tę naiwnie dziecinną zabawę oszałamiająca tarantela powtarzana &lt;foreign&gt;ad libitum&lt;/&gt;.<br>Występ kompanii Peppina mógłby być interesujący, gdyby jego talentowi komicznemu dorównywała inteligencja i kultura artystyczna. "Metamorfozy" są wystylizowane nie na &lt;foreign&gt;commedia dell'arte&lt;/&gt; (aktorzy grają bez masek), lecz na teatr z pierwszej połowy XIX wieku przy użyciu takich elementów jak kurtyna malowana na sztywnym płótnie w sute fałdy, rampa z olejnymi kinkietami, malowane kulisy, prospekty i &lt;orig&gt;paludamenty&lt;/&gt;, nawet malowane kandelabry zjeżdżające z