Zadrżała.<br>Z milczenia ulic wypełzły słowa córki, przed chwilą zdeptane: Nie ufałaś Bogu, nie pozwalałaś mi się modlić..."<br>Wstała, zgasiła światło, podeszła do okna. Nad dachem przeciwległej kamienicy drżały bledziutkie gwiazdy.<br>- A one czego boją się? - westchnęła. - Czyżby i w niebie nie ufano Jemu?<br>Zaciągnęła storę, wróciła na fotel, samochody dorożki już znowu pędziły - strach ustąpił.<br>- Nie, nie - zaszeptała - nie ma za co teraz mścić się na mnie... Przecież dziś właśnie wszystko robiłam, tak, jak On każe.<br>Pod czaszką tętniły głosy minionego dnia. Łamliwy ze szczęścia głos Adama: "Nasza &lt;orig&gt;mamusieczka&lt;/&gt; ma złote rączki", pełne zdumienia szepty zięcia i synowej, entuzjastyczne okrzyki