do rajskiej nagrody. Naiwne moralizatorstwo staropolskiego tekstu działa na odbiorcę jak zimny prysznic. Zawiesza sądy o ponadczasowej wartości utworu, ukazuje drastyczną przepaść między ówczesną a dzisiejszą wizją świata. <br>Tragedia Łazarza nie powie niczego istotnego o problemach ludzi trzeciego tysiąclecia, choćby ją wystawić w estetyce nowego brutalizmu. I artyści Teatru Wybrzeże doskonale o tym wiedzą. Dlatego nasycają spektakl aluzjami do gdańskiej przeszłości, bawiąc się przy tym w staropolski teatr. Nie grają postaci dramatu, lecz wcielających się w nich XVII-wiecznych aktorów. W bogatych, stylizowanych na ówczesną modę strojach pląsają i fikają w powietrzu niczym uliczni komedianci, stwarzają alegoryczne postaci (Śmierć, Sprawiedliwość, Miłosierdzie