Dopóki grupa gadów ssakokształtnych miała monopol na typ ekologiczny wielkiego <br>drapieżnika, ta różnica w skuteczności rozpoznawania środowiska nie miała zapewne większego znaczenia. Kiedy zaś powstało ucho ssacze o konkurencyjnej skuteczności, było już za późno. Zresztą pierwotną przyczyną modyfikacji budowy ucha środkowego gadów ssakokształtnych nie były bynajmniej jego funkcje zmysłowe, lecz doskonalenie zdolności gryzienia. Temu służyło rozsunięcie kości okrywowych czaszki, powstanie otworów skroniowych, i migracja przyczepów mięśni na zewnętrzną powierzchnię czaszki. Łatwo odróżnić odtąd gładką czaszkę ssaka, z grzebieniem wyznaczającym zasięg potężnych mięśni poruszających żuchwą, od pierwotnej czaszki gadziej, płaskiej i chropowatej na ciemieniu.<br>Podobną drogą podążyła też główna linia rozwojowa właściwych