poczucie samotności. Życie psychiczne więźnia - w wieku pierwszych miłości - wypełniała tęsknota za bliskością fizyczną i psychiczną człowieka kochanego. Tęsknota ta izolowała go od otoczenia, które przeżywał - przynajmniej w pierwszym okresie - w stanie narkotycznego snu. Uczucia świeże, nie zniszczone jeszcze przez próby życia, konflikty, trudne sytuacje życiowe funkcjonowały jak żywa legenda doskonałości. Wyobraźnia lokowała w tym jednym człowieku całe dobro i piękno świata. W samoocenie więźnia na daleki plan schodziły jego obozowe upokorzenia - wartość nadawała mu tajemnica miłości.<br>Niezależnie od okoliczności zewnętrznych, od przebiegu obozowego życia i obozowej śmierci najważniejszą więź ze światem stanowiła więź uczuć. Dopiero w sytuacjach skrajnego wyczerpania i