wzrok i poczuł lęk. Prawda jest taka, że ją kocha, ale nie może zawsze myśleć o niej z miłością. Jestem egoistą. Mieć dla siebie i przy sobie taką wspaniałą kobietę. Powinienem Bogu (obojętne jakiemu) dziękować za każdą chwilę z nią. Patrzył na nią, starając się ukryć intensywność tej obserwacji. Nigdy dotąd tak jednoznacznie nie widział na jej twarzy wyrazu niespełnionego macierzyństwa. Nie mieli dzieci, bo on nie chciał, dzieci nie były mu potrzebne. Najpierw wymawiał się, że mają czas, że są sprawy ważniejsze, a potem było za późno. I patrzył na jej oczy, zagadkowe, zielone czy szare? Stały dylemat, nie rozsądził