tych wszystkich uczuciach, które by były miłością i które by w końcu oddały mu Różę naprawdę. &lt;page nr=35&gt;<br>Wreszcie, wreszcie szedł do Róży jak najbliższego człowieka - szedł, by odpocząć po szczęściu. <br>Zbliżył się pewnym krokiem, położył rękę na ramieniu żony. Nie przestraszyła się, z wolna odwróciła głowę... I Adam doznał zawodu tak dotkliwego jak wędrowiec w obliczu fatamorgany: twarz Róży wyrażała upojenie. Ta kobieta objęła go wzrokiem płynącym z niedostępnej dali. Wzrokiem, który przesycała treść, nie mającą nic wspólnego z żadną mrzonką Adama. Róża znowu była piękna, nieprzewidziana znowu. Z radosną skwapliwością błysnęła źrenicami od policzków męża ku ręce, spoczywającej na jej ramieniu