ustąpił grzecznie miejsca przy stole tej cielesnej Pulpecji. Dziwił się, w jak naturalny sposób go tu przyjęto. Nikt go nie pytał, kim jest i skąd przychodzi. Aurelia nawet nie wszystkim zdążyła go przedstawić - a przecież nie czuł się obcy. Natychmiast został przyjęty - mógł być z nimi, śmiać się, rozmawiać, opowiadać dowcipy, wymieniać opinie. Usiadł opodal, na parapecie wielkiego okna z widokiem na Roosevelta - i z przyjemnością oddał się obserwowaniu twarzy.<br>Uwielbiał interesujące twarze. A tu właśnie miał ich pod dostatkiem. Uwielbiał śledzić niewidzialne impulsy i połączenia pomiędzy ludźmi - najczęściej kryło się to w spojrzeniach, ruchach rąk lub nieznacznych drgnieniach mięśni wokół