sympatię "bardzo dobrych nieznajomych". W rozmowach wśród kolegów mówiono o niej nie inaczej, jak "nasza hrabina". Wszyscy na statku wiedzieli, naturalnie pod sekretem, jaką opinię o "Kościuszce" otrzymała hrabina od konkurencyjnego agenta. Wiedziano również o jej decyzji przekonania się, jak dalece prawdziwa jest ta "reklama".<br> Szef kuchni po każdym obiedzie dowiadywał się, czy jego dania smakowały hrabinie. Po kilku dniach podróży wiadomości z ust trzecich już nie mogły zaspokoić szefa i poprosił o audiencję, po której wszystko było robione wyłącznie według życzeń "naszej hrabiny". Za przykładem szefa kuchni poszedł cukiernik, twierdząc, że on jest najbardziej powołany do rozmowy z hrabiną, ponieważ to