na szarym, wytartym kocu. Na małym stołeczku, wciśniętym pomiędzy łóżko Malińskiego a sąsiednie, pani Kozicka. Dotykam jej ramienia. Odwraca się. W tym momencie Maliński otwiera oczy.<br>- O - uśmiecha się - jest nasza zguba! I do Kozickiej:<br>- A widzisz, ja zawsze twierdziłem, że on przyjdzie! - Wróciłem dziś rano i dopiero w pensjonacie dowiedziałem się o pańskiej chorobie.<br>Chwila ciszy. Maliński mówi z trudem:<br>- No i co, udało się panu załatwić. Nie przypuszczałem! - Nic nie wiem - powiadam. - Wróciłem przed godziną. On na to:<br>- Załatwił, i jazda! Wszyscy twierdzili, że nawet się pan u nas nie pokaże, żeby się z nami pożegnać. Szkoda czasu! Wyraźnie