powstaniu, przeszli wkrótce na jego stronę. Udało im się jednak opanować władzę w swych prowincjach w sposób o wiele bardziej wyłączny niż w Warszawie.<br>Na czele poznańskiego komitetu powstańczego stanął hr. Jan Działyński, na czele lwowskiego - ks. Adam Sapieha. Rząd narodowy liczył się z ich wpływami i zostawiał im pewną dozę autonomii, tym samym tolerował ich koncepcję powstania - demonstracji zbrojnej. Liczne oddziały galicyjskie, formowane z dużym nakładem sił i kosztów, przy tolerancji władz austriackich, szły w rozsypkę tuż przy przejściu granicy, tracąc broń i chroniąc się za bezpieczny kordon. Lepiej sprawowały się oddziały wielkopolskie (Garczyńskiego, Younga, Taczanowskiego i in.): tworzone w