Jej narratorka ma to samo doświadczenie nie dającego się rozsupłać, polsko-żydowskiego węzła, pisze z pozycji uczestnika ale nie pierwszego rzędu. Na pierwszym planie trwa proces zabójców Grzegorza Przemyka, warszawskiego maturzysty, który - mimo późniejszych starań lekarzy - zmarł w wyniku okrutnych obrażeń, jakie odniósł na komisariacie w maju 1983 roku; narasta dramat jego matki, opozycyjnej poetki Barbary Sadowskiej. To oni są głównymi ofiarami historii, biorącymi na siebie jej ciężar; to o tej ofierze trzeba świadczyć. I jest to powieść pisana z myślą o odległej, przynajmniej o dwadzieścia lat, przyszłości; jej wyobrażony czytelnik ma się dopiero narodzić.<br> I tu więc pojawia się problematyka