ani farsa;<br>- rytm Fredrowskiego słowa, jego szybkość, o której pisał Stefan Jaracz:;<br>- Wielka Improwizacja spokojnie i powoli mówiona przez Gustawa Holoubka w Dziadach Dejmkowskich, czyniąca z tekstu Mickiewicza wywód filozoficzny prowadzony z przenikliwą logiką;<br>- dramaty Antoniego Czechowa grane bardzo szybko - dziś to częsty zabieg wydobywający ukryte napięcia międzyludzkie obecne w dramaturgii autora Wujaszka Wani;<br>- Adama Hanuszkiewicza Beniowski a rytm i tempo poematu dygresyjnego.<br>To tylko niektóre, przykładowe możliwości zastosowania kategorii "szybkości" do analiz teatrologicznych.<br><br>II <br>Chciałabym przyjrzeć się teraz funkcjonowaniu "szybkości" i "rytmu" w dwu spektaklach, w których zagrożona i zakwestionowana jest semantyczna pełnia słowa: Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii