ożywiona. Później jednak nie zdradzała już chęci wyjazdu i o Radomiu w ogóle nie było więcej mowy.<br>Natomiast coraz częściej wychodziła z domu, chociaż nie miała przyjaciół ani znajomych. Wszelkie moje indagacje wprawiały ją w stan ostrego rozdrażnienia. Miała zawsze tę samą odpowiedź:<br>- Nie pamiętam. Nie mogę sobie przypomnieć! Nie dręcz mnie pytaniami. Przecież widzisz, że jestem nieprzytomna ze zmęczenia.<br>Orientowała się w zanikach pamięci i zużywała tak wiele wysiłku na ich przezwyciężenie, że w końcu wolałem dać jej spokój i o nic nie pytać.<br>Pochłaniała mnie praca w Klinice. Wieczorami zajęty byłem pisaniem artykułów oraz podstawowego dzieła na temat metody