Pamiętałem jej słowa:<br>- Czekaj... Kto wie, co nam życie jeszcze przyniesie?<br>Próbowałem raz i drugi wyciągnąć Mariana na zwierzenia. Nie byłem w stanie dociec, co mogło zajść między nim i Klarą, jaki dramat krył się w ich jednodniowym małżeństwie.<br>Moje natarczywe pytania wywoływały w nim zniecierpliwienie i rozpacz.<br>- Wiktor, nie dręcz mnie, Czy ci nie dość apeli, pieców, tych nieludzkich okropności? Jeszcze musisz zadawać mi dodatkowe tortury? Przestałem istnieć jako człowiek. Nie mam wczoraj ani jutra. Moje życie dobiega końca. Daremne twoje wysiłki. Ja nie chcę żyć. Rozumiesz?<br>Nie dawał się ratować. Przyjmował ciosy z samobójczą biernością. Nie stawiał im oporu