się popłoch, choć to słowo nie oddaje w pełni ich wyrazu istoty ściganej i osaczonej. Żegnała się ukradkowo małym krzyżykiem na piersiach, ilekroć musiała na mnie spojrzeć. Tak postępowała moja matka, ilekroć nie mogła nie spojrzeć na mojego ojca.<br> Przyszła do mnie w sprawie swojej córki Rity. Kiedy zaczęła opowiadać, drętwiałem w miarę jak jej poszarpane zdania docierały do mojej świadomości, a w moim skurczonym gardle rósł gruzeł, który parokrotnie poderwał mnie - ku jej przestrachowi - z miejsca. Nie tylko ona przypominała moją matkę, ale dom w piemonckiej wsi Brumiera, u wjazdu do Doliny Susy, był niemal odbiciem naszej chałupy w apulijskiej