odwiązano i popędzono na środek placu, gdzie jaśniał już w słońcu wykończony niedawno biały namiot wodza. Inne dopiero ustawiano. Wśród huku młotków i siekier uwijali się zapracowani żołnierze.<br>Jeden z konwojentów zniknął pod płótnem namiotu. Jeńców otoczyła gromadka ciekawych, trzymali się jednak w pewnym oddaleniu, szepcąc coś między sobą. Kaliasowi drętwiały związane do tyłu ręce, jakby bolesne ukłucia mrówek biegły od dłoni aż do barków. Zagryzł wargi i zapatrzył się na dalekie drzewa na horyzoncie. Jak długo stali tak pod złośliwymi spojrzeniami gapiów, nie umiałby odpowiedzieć, ale w pewnej chwili usłyszał poza sobą przytłumione szuranie cofających się sandałów, a szepty umilkły