zasilającego kamery telewizyjne, które miały służyć do obserwacji nieba w dalekim ultrafiolecie. Dopiero w grudniu 1968 roku umieszczono na orbicie bliźniacze z wyglądu zewnętrznego i tylko o nieco ulepszonej konstrukcji wewnętrznej OAO-2. Ta próba zakończyła się pełnym powodzeniem. Ustawione zdalnie z dokładnością do 30 sekund kątowych (3 sekundy kątowe drganie wokół położenia równowagi). Obserwatorium służy już astronomom efektywnie przez ponad 2 lata, mimo że zasadniczo jeden miesiąc pracy uznany byłby przez konstruktorów jako powodzenie. W tym okresie około 90 procent czasu poświęcone było obserwacjom, co można uznać za bardzo wysoki stopień sprawności, jeżeli weźmiemy pod uwagę, możliwości obserwatoriów naziemnych albo