ludzkim &lt;orig&gt;"zachytrzeniu"&lt;/&gt;. W prozaicznym świecie trwa walka. Ofiarą tej walki jest sama sarmacka melancholia. Dlatego przybiera ona w stosunku do ludzi z tego obszaru postawę "z góry obronną". Aby nie cierpieć od innych, sama w miarę możliwości zadaje innym ból. Podstawowym sposobem współistnienia człowieka z człowiekiem staje się kłótnia o drobiazg. Terenem kłótni jest ulica, ogonek, a szerzej rzecz ujmując, to wszystko, co gwarantuje anonimowość.<br>Na tym obszarze własne cierpienie jest rodzajem "centrum wyładowań", podczas gdy same wyładowania mają na celu "demokratyzowanie" świata przez prowokowanie w nim podobnych łez, jakie sam wylewam.<br>Kategoria trzecia to ludzie z otoczenia. Tutaj świadomość "złego