oczywiście na ten warunek, co mnie miało kosztować parę złotych rubli, i w ten sposób mogłem liczyć na życzliwość panny Marioli i ostudzić jej zainteresowanie młodymi ludźmi, wytwarzającymi zabawki w piwnicy. Wiedziałem, że ten układ nie da się długo utrzymać i że władze bezpieczeństwa wcześniej czy później trafią na ślad drukarni i w obronie przodującej roli PZPR postarają się zdusić moją Partię Zdrowego Rozsądku w zarodku. W oczekiwaniu na aresztowanie zająłem się drugim numerem mego organu. O ile formułowanie ogólników przychodziło mi łatwo, o tyle wgłębianie się w szczegóły męczyło mnie niezmiernie. Wkrótce zrozumiałem, że nie stworzę żadnego konkretnego programu. Wiele