przyśpieszył więc podążanie do tyłu. Równocześnie chciał jednak jakoś osiągnąć porozumienie z obsługą pociągu, przyoblekł więc twarz w życzliwy, jego zdaniem, uśmiech.<br>Życzliwy uśmiech Lesia uczynił z kolei na maszyniście wrażenie głupkowatego grymasu, który go w najwyższym stopniu zirytował. W głębi duszy uczuł, iż nie powinien pozwalać byle idiocie na drwiny z pracowników Polskich Kolei Państwowych i z okrzykiem: - Stój, ty żłobie polowy, w gromnicę szarpany! - ruszył do Lesia biegiem.<br>Bez chwili namysłu Lesio odwrócił się i wciąż z płonącą nogą od fotela w ręku rzucił się do ucieczki. Za nim popędziła zażarta pogoń, której awangardę stanowili maszynista z pomocnikiem, a