nim jak o biletach. Wyjął aparat. "Już po dzienniku. Sama muzyka, szalejąca". Szuka na długich. Też ciżba instrumentów, ale tym razem w niezłej zgodzie z oddechem żałobnego wieczoru. Chłodne ręce na czoło. Nie wziął fotografii matki w tę podróż w stronę dziejów ojca. Ale czuje jej ręce w tej chwili... drzemiąc, to otwierając oczy, daje się nieść smyczkowej harmonii i głuchej perkusji, w orszaku idącym pląsem w szumie szat przez Kaszubię w żałobie. <br>Wyrwał go z półsnu zegar radiostacji wydzwaniający północ. Zgasił radio. Plebania tonęła w ciszy. Podszedł znowu do okna. "Po raz pierwszy obudzony w środku nocy". Brzęczenie dalekiego samolotu