pazurkowata stopa (tarsus) to następne cechy prymitywizmu odziedziczone po wijowych przodkach. Wyobraźnia podpowiada, że prowadząc nadrzewny tryb życia, skakały z gałęzi na gałąź Archaeopteris czy pierwotnych paproci nasiennych, umykając przed wijami Chilopoda i drapieżnymi pająkami. Być może odżywiały się młodymi nasionami lub pyłkiem. Objaśniałoby to przyczyny ich wspinania się na drzewa. Jest to domysł uzasadniony także tym, że z karbonu znane są ślady żerowania owadów wewnątrz nasion.<br>Rozszerzone pleury zwiększając również powierzchnię ciała niewątpliwie wydłużały zasięg skoków. Nitkowate przydatki ostatnich segmentów odwłoka (cerci i filum terminale) wypełniały zadania stabilizatorów na tej zasadzie co ogon wiewiórki.<br>Szczególnemu rozrostowi podlegały płaskie wyrostki (pleury