jakoś, nie wiedzieć czemu, moja Wronia ulica przypomniała i dzieciaki, które się bawią w rynsztoku, i kocie łby, i w ogóle jakoś tak... - I tu znów widocznie łza mu się zakręciła, bo jakoś chyłkiem obciera oczy, a potem mówi: - Eee. Co tu dużo gadać - i całuje się ze mną z dubeltówki, głośno cmokając.<br>&lt;page nr=257&gt; No, i patrzcie państwo. Któż by mógł się spodziewać, że jednemu jedynemu panu Pociejakowi to wszystko się spodoba. To był efekt zupełnie nieoczekiwany.<br>Wychodzę na podwórko i rozglądam się za Janką. Nie ma jej nigdzie: ludzie chodzą sobie spokojnie lub siedzą na ławkach rozmawiając. Echa nieudanej imprezy milkną