sprecyzował w uwagach na temat kostiumu. Stawiane wcześniej zarzuty, że Szekspir nie dba o jego prawdę, zaniedbując historyczne realia, uważał za nieistotne; autor Makbeta trafnie ujmował bowiem "istotny kostium, mianowicie ducha czasów i narodów", a tę prawdę ma głosić sztuka. (Romantyczna to wersja pojmowania "kolorytu lokalnego": wierność nie szczegółom, lecz duchowi czasu). Stąd pojawia się u Schlegla eksponowanie walorów kostiumu symbolicznego: bo wyidealizowany, przez to niezmienny (jak w starożytności strój frygijski, wprowadzany dla oznakowania wszelkich barbarzyńców), sprzyja klarowności podziałów na scenie, utrwala wpisane w dramat wartości duchowe.<br>[Dygresja. Gdy kilkanaście lat później Ludwig Tieck pisał o "prawdzie" promieniującej z dramatów Szekspira