zniecierpliwieniem. - To po co biegacie, macie siedzieć na dole, w pralni, możecie przecież bawić się wełną. Albo lepiej pozamiatajcie korytarz". Lecz one nie chciały o tym słyszeć. Wciąż podbiegały do ogrodzenia z prętów i wołały do dzieci idących obok wózków zapchanych pościelą: "Gerda, Fritz, już idziecie?", po czym dodawały z dumą: "My też zaraz pójdziemy" - i kręciły się po podwórku, rzucając śnieżkami w burego kota pani Peltz, który nie zamierzał zejść z daszku werandy i tylko łapą strącał białe kule z ośnieżonej &lt;orig&gt;spadzizny&lt;/&gt; na ścieżkę.<br>Śmiech Marii i Ewy... Nawet wezwania ojca nie mogły zapędzić dziewczynek pod dach. Gdy samolot z