w ich głębię, gdyby nie to, że były obite czarną ceratą, przymocowaną do drzewa białymi porcelanowymi gwoździami. Ta czarna, chłodna śliskość ceraty odbierała im wszelką przytulność. Wyglądały zimne, nawet gdy się na nie patrzyło. Były to - jak zapewniano - fotele generała. Na nich siadywał czytając i pisząc, gwarząc z przyjaciółmi lub dumając o przeszłości i pykając fajkę. A fajek miał wybór duży. Za jednym z foteli było umieszczone coś, co przypominało urządzenie na parasole w dużym przedpokoju. W każdej przegródce tkwiła fajka. A fajki były przeróżne pod względem wielkości, a raczej długości, gatunku, koloru, materiału, z którego były zrobione. Na jednej - chyba