drzwiach, oko wujka Antosia mrugające (ze zdziwienia? podniecenia? chytrego zadowolenia?) do mnie, upominające mnie, podpatrujące, nie opiekuńcze oko, ale władcze, nie doskonałe, ale żądające doskonałości na każdym kroku, w każdej sytuacji. <br><br>Myślę, że właśnie od tamtego czasu zacząłem się bać ciemnych i ciasnych przestrzeni, nie potrafiłem zasnąć w ogrzewanym pokoju, dusiłem się i wpadałem w panikę, kiedy tylko poczułem trochę ciepła, czy to był powiew z suszarki do włosów, czy zanurzenie w kobiecym ciele, między kobiecymi piersiami, nie znosiłem czerwca, lipca, nie znosiłem lamp solarnych, pod którymi, rozpłaszczony jak meduza, leczyłem dziecięcy reumatyzm, a także leczniczych kąpieli solankowych, jednakowych we wszystkich sanatoriach