tak, z pewnością, złamał nogę. A nawet obie nogi. Doczołgał się tu, do wody i spokojnie umarł z głodu.<br>Jeszcze raz spojrzeliśmy w górę, gdzie przez otwór Garagai sączyło się nieco światła. Na powierzchni zbliżał się już wieczór, ale my nie czuliśmy zmęczenia. Jednak atmosfera pierwszej sali zrobiła się trochę duszna. Podeszliśmy do głównego korytarza.<br>- Trzeba będzie odwalać kamienie? - przypomniałem sobie opowieść Wiktorii o dramatycznym momencie połączenia z kolegami. <br>Skinęła głową i pierwsza weszła do dość wąskiego korytarza. Dnem, między luźno leżącymi skałami, płynął potok. Wiktoria zatrzymała się i odwróciła do mnie - od początku wyprawy prowadziła, nie miałem zresztą nic przeciwko