potem kwestii trudnych. Przyjęcie tej strategii przez MKS byłoby samobójcze. Odsunąwszy na koniec negocjacje nad punktami głównymi, prowadzono by je przy wielkim zmęczeniu i osłabionej determinacji strajkujących. Ponadto załatwienie wszystkich punktów poniżej czwartego, szczególnie ekonomicznych, w tym podwyżki płac, dodatkowo osłabiłoby determinację. Część zmęczonych stoczniowców mogłaby uznać, że zyskano dostatecznie dużo, by poprzestać na tym, skoro rząd tak się upiera. Tym bardziej że w razie przyjęcia takiej strategii Komisja Rządowa mogłaby się okazać bardziej szczodra finansowo niż na początku i potem przez całe rokowania prowadzone według strategii MKS. Wyższa inflacja nie była dużą ceną za odsunięcie związkowej zmory. Zaspokojenie żądań ekonomicznych przed