ojcowską zadumą pytał: "Czy zresztą (...) nie spoważnieje <br>z wiekiem, nie zatrzyma się w skupionej i powolnej medytacji świata dotąd przelatywanego <br>bystrą stopą tanecznicy?" Mało tego, on ten nurt refleksji nad światem dostrzegał <br>już w niektórych wierszach z omawianych tomów, gdy wielu piszących o Pawlikowskiej <br>do dziś całą jej twórczość z dwudziestolecia międzywojennego traktuje li tylko <br>jako kaprys ulubienicy salonów.<br>Pół wieku to wystarczający dystans czasowy, by spojrzeć na zamknięte dzieło <br>Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej bez ulegania często przebrzmiałym sądom, <br>formułowanym niekiedy ad hoc. Jej znakomita poezja zasługuje na skupioną lekturę <br>i rzetelny opis krytycznoliteracki. Cały dorobek świetnej poetki wart jest równie <br>wnikliwego potraktowania