fugatami, polifonią nieimitacyjną oraz <br>rzadko pojawiającymi się strukturami nota contra notam. Dominuje narracja płynna, <br>wielogłosowa, z zazębianiem się odcinków, niekiedy tylko bardziej skontrastowana, <br>w celu wyeksponowania określonej struktury semantycznej tekstu, np. descendit <br>de coelis, (Missa in honorem BMV, s. 15). W Mszy ku czci Apostołów Piotra i <br>Pawła typ faktury dwugłosowej głosów wokalnych (obsada mszy) nawiązuje do linearyzmu <br>renesansowego bicinium, np. zbioru biciniów di Lasso (Christe, s. 3, prz. 144). <br>Msze Karczyńskiego w sposób najbardziej bezpośredni próbują odrodzić styl renesansowej <br>polifonii wokalnej, świadczą o inwencji kompozytora ­ darze łatwości i naturalności <br>kształtowania fraz par excellence wokalnych; jest to polifonia koncypowana harmonicznie <br>(na