ubożenie tekstów, można rzec mocniej: dramat, którego autor wybrał drogę kompromisów, został pozbawiony tego, co stanowi istotę romantycznej postawy: tchnienia wolności. Cenzura nakazywała, by "romantyczne" charaktery i sytuacje prowadziły do umoralniającej puenty (ale, jak widać choćby z cytowanych tu fragmentów tekstów krytycznych Hugo a także np. z tez Shelleya, ów dydaktyzm mógł być nader szeroko pojmowany). Nie mniej krępujące były ograniczenia, wynikające z przyzwyczajenia publiczności do przyjętych konwencji estetycznych - z jej niechęci do jakichkolwiek zmian w tym zakresie. Toteż o romantycznym stylu przedstawienia najczęściej świadczyła głównie "romantyczna" rekwizytornia, szeroko pojęta - od cech postawy bohatera po sceniczne dekoracje.<br>Z tych konsekwencji, przeciwnych