porozrzucane we wszystkie kąty, szafa na oścież otwarta. Adaś, oszołomiony, rozjaśnił się na jeden moment bladym uśmiechem nadziei. Jak żbik skoczył w stronę stolika, w którego szufladzie ukrył starannie owinięty w papier zbutwiały i żółty pamiętnik księdza Koszyczka.<br>Papiery znikły.<br>Adaś spojrzał na dziewczynę zrozpaczonym wzrokiem. Blady był i cały dygotał.<br>- Wart jestem stu batów - rzekł głucho. - Bij mnie, kto w Boga wierzy!<br>Panna Wanda pomyślała, że wierzy w Boga, ale za nic na świecie nie uderzy łaby biednego Adasia.<br>Rozdział VIII Umarli piszą listy<br>- On wiedział, że ja coś wiem - mówił Adaś na radzie gabinetowej pod przewodnictwem pana profesora. - Wywnioskował