strony fakt, że jego ofiary, a zwłaszcza Barbara, uszły z życiem, napełniał go wyraźnym, dawno nie odczuwanym szczęściem. Umyte poprzedniego dnia wodą mineralną dokumenty wyschły i acz wyglądem swoim mogły razić co wybredniejsze poczucie estetyki, to jednak dały się włączyć do akt. Przez krótką chwilę szczęścia nie mąciło nic.<br>Pierwszy dysonans wprowadziła pani Matylda. Z lekka urażona nieoczekiwaną nieuprzejmością Lesia, ale zawsze nieskazitelnie obowiązkowa, przyniosła mu porzuconą u jej stóp teczkę. Za panią Matyldą wionęła wizja książki spóźnień i blask szczęścia nieco przygasł.<br>Zaraz potem wezwał go kierownik pracowni, usiłujący nietaktownie dociec, co właściwie Lesio miał na myśli, wpisując dzisiejsze wyjaśnienie