je od tyłu i otaczając. Przeważnie zapanował najdzikszy bałagan, a potem paniczny odwrót, przy czym dowódcy radzieccy często nie wiedzieli nie tylko gdzie jest nieprzyjaciel, ale nawet gdzie są własne oddziały, jakie są cele i zamiary własnego dowództwa i co mają właściwie robić. W tych warunkach, w walce z armią dysponująca wyszkoleniem i doświadczeniem dwu lat wojny zawsze dotąd zwycięskiej, można powiedzieć u szczytu swoich możliwości, zostali szybko pobici. Kiedy Stalin otrząsnął się wreszcie z rodzaju załamania nerwowego i apatii, mianował się niezwłocznie naczelnym wodzem. To było uzasadnione, gdyż dowodzący dotąd formalnie Timoszenko i tak nie mógł podjąć żadnej decyzji bez