wieś <dialect>dożynkowała</> po swojemu, raz po raz przetykając ustalony rytuał wartkim, żywiołowym ściegiem improwizacji, jakby nie mogąc zdzierżyć naporu swej wesołości. Nie bez znaczenia jest również to, czy dożynki kończyły żniwa na chłopskich pólkach, czy też ich korowód zatrzymywał się przed dworem i czekał, aż na białym ganeczku pojawi się dziedzic w towarzystwie małżonki. W pierwszym przypadku wyglądały skromniej, lecz za to śmielej tryskała z nich owa żywiołowa radość. W drugim - a jest to przypadek częstszy - upływały z ceremonialną statecznością, w którą prawdziwie plebejskie akcenty nie zawsze mogły się wedrzeć i najczęściej jawiły się w swoich zastępczych, starannie lukrowanych wersjach - opisywał