całości, nie unieważnia zgoła, nie każe lekceważyć ani za pozór uznać wszystkich odmian nieobojętnego współbytowania ludzi, z którego wszyscy żyjemy. Natomiast fenomen obojętności, rozumiany jako &lt;foreign lang="lat"&gt;"quidditas&lt;/&gt;" świata, nadaje całości ludzkich wysiłków sens wspólny, który jest tym właśnie: próbą stałego pokonywania obojętności.<br>4. Próbujemy pokonać obojętność świata przez technologiczne przywłaszczanie rzeczy, dzięki czemu rzeczy stają się nam posłuszne. Satysfakcja, doświadczana z tego posłuszeństwa, polega na tym, iż w coraz większym stopniu obracamy się w środowisku przez nas samych urządzonym, w coraz większym stopniu tedy wolno nam sobie przypisywać &lt;orig&gt;bogopodobne&lt;/&gt; uzdolnienia twórcze. Świat przestał być nie obrobioną naturą, przygniatającą swoją nieczułością; stał się