który jak nieproszony pocieszyciel wywalał na wierzch wszystko, o czym od kilkudziesięciu godzin prawie że nie myślałem. Przyśnił mi się więc najpierw ten kręcący się pulpit, o którym czytałem u kardynała Ehrle. Ale olbrzym - jeszcze większy od tego, który by powstał, gdyby jakiś stolarz wziął na serio dane z jego dzieła. Poszczególne strony górnej części, czyli tak zwane rodetae, były wielkości skrzydeł wiatraka. Na jednym ja się obracałem, na drugim ojciec. Obracaliśmy się tak i obracali w ciszy, w pustce, nie ściągając na siebie niczyjej uwagi. Potem, jak to we śnie, jakiś loch, przez który przeciskaliśmy się, pełen posągów z ruchomymi