celu, ubrany w strój szermierza, stał na tle dużego ekranu w białej przestrzeni studia i prowadził rozmowę z również przebranym za szermierza człowiekiem. Na ekranie pojawiały się gadające głowy. Jedne mówiły, że reklama jest sztuką, inne, że nie jest. I jeszcze kilka reklamówek i napisy końcowe ujawniające, że przy tym dziele pracowało kilkanaście osób, których trud i zawodowe umiejętności można było spożytkować przy dużym spektaklu teatralnym. Rozumiem, że Tomaszowi Kamelowi sprawia przyjemność poruszanie się po barwnym światku reklamożerców, ale dalibóg nie pojmuję, dlaczego ta przyjemność opłacana jest z abonamentu.<br>Piotr Kraśko pozostał przy swojej roli prezentera. W dobrze skrojonym garniturku, z