nie uczestniczy w korespondencji. Intymne, szczere i naiwne zwierzenia płyną tylko z jednej strony. Ukazują dzieje młodej szlachcianki z prowincji, która dostaje się na dwór magnacki i usiłuje zdobyć fawory pani, księżny wojewodziny Augustowej Czartoryskiej. Listy, które mają wyraźne cechy powieści psychologicznej, są zarazem wyrazistym dokumentem obyczajowym. Ukazują najpierw dworek dzierżawcy, ojca Elżbietki, typowego szlachcica-sarmaty, butnego, lekkomyślnego, nieokrzesanego. Pełen wiary w moc karabeli po przodkach ginie od pałki hajdamackiej. Listy przedstawiają także środowisko klasztorne, tym razem blade i banalne, ożywione jedynie doskonałym opisem obłóczyn księżny Wiśniowieckiej, opartym na fakcie autentycznym opisanym w „Kurierze Polskim" (nr 857 z 1753 r