strachem i tak potwór (l'ogre) nas pożre".<br> Wszystko, co dotychczas zdołałem przeczytać czy usłyszeć o świecie<br>wewnętrznym Soutine'a, jest tak małe, tak niepewne w porównaniu do jego<br>płócien - wyznań człowieka niemego, płócien, które malował z pasją i<br>szałem i umiał je nagle tak nienawidzić, że ciął je kuchennym nożem na<br>dziesiątki kawałków i wyrzucał do śmieci. "Nikt z nich nie byłby zdolny<br>tak niszczyć swych płócien" - mówił z uśmiechem, nagle dziecinnym i<br>szczęśliwym.&lt;/&gt;<br> &lt;div&gt;&lt;tit&gt;Soutine - derwisz i geniusz.&lt;/&gt;<br><br>[wrzesień 1959]<br><br><br><br><br><br><br>&lt;tit&gt;"Prąd niepowstrzymany"&lt;/&gt;<br><br><br><br><br><br> Spośród paryskich krytyków sztuki tylko Jean Greniera1 czytam zawsze,<br>gdzie by nie pisał ("Preuves", NRF, "Oeil" etc.). Nie jestem pewny